">
مطالعات متعدد در سال های اخیر در مورد آسیب های ورزشی که کودکان را تهدید می کند، هشدار داده اند. در بسیاری از این تحقیقات، بیان شده است که دختران جوان بیشتر در معرض خطر آسیب های مرتبط با ورزش هستند. برای مثال آن ها بیشتر مستعد ابتلا به صدمه به سر و مشکلات مچ پا می باشند.
کودکانی که فوتبال، بسکتبال و لاگروس ( لاگروس یک ورزش تیمی با سطح برخورد بالاست که با استفاده از یک توپ لاستیکی کوچک و سفت و همچنین راکت هایی که دارای سرهای توری است، انجام می شود.) بازی می کنند، در معرض خطر بیشتری برای آسیب رباط صلیبی قدامی (ACL) هستند و نرخ این صدمات در دختران بالاتر است.
یک مطالعه در تمام بیمارستان ها در اوهایو در صدمات فوتبال کودکان در بچه های 7 تا 17 سال در یک دورۀ 24 ساله انجام شد. در طول این زمان، صدمات مرتبط با فوتبال که در بخش اورژانس بیمارستان درمان شده بودند، 78 درصد افزایش نشان می داد. دختران با احتمال بیشتری نسبت به پسران متحمل آسیب مچ پا یا زانو شدند.
ورزشکاران جوان در حال افزایش هستند. و بسیاری از این صدمات به علت پرداختن حرفه ای کودکان به یک نوع ورزش خاص است. متخصصان معتقدند که می توان از نیمی از این آسیب های ورزشی جلوگیری کرد.
زنان به علت فقدان آموزش های قدرتی عصبی – عضلانی بیشتر در معرض آسیب ورزشی هستند. همچنین زنان به علت کنترل عصبی - عضلانی کمتر بر مفصل ران، هنگام سقوط با زانوها در موقعیت والگوس یا ضربه خوردن زانوها، بیشتر در معرض آسیب می باشند.
چرا دختران در معرض خطر هستند؟
فقدان تمرینات قدرتی، تنها دلیلی نیست که دختران را بیشتر در معرض آسیب های ورزشی قرار می دهد. بیومکانیک دختران عامل دیگری است که آن ها را مستعد آسیب ورزشی می کند. نحوه ای که دختران می چرخند و فرود می آیند ناپایدارتر از پسران است و فشار بیشتری بر اندام تحتانی مثل زانو و مچ پا وارد می کند.
می دانیم که دختران جوان در معرض خطر بیشتری هستند. دختران هم ترازی خوبی در اندام تحتانی خود ندارند. تغییرات هورمونی در زنان و قاعدگی عامل دیگری است که دختران را مستعد ابتلا به آسیب های ورزشی می کند.
دختران همچنین گردن بلندتر و لاغرتری نسبت به پسران دارند. که این امر باعث ایجاد ضربات ناگهانی بیشتری به مغز می شود. این تفاوت فیزیکی می تواند نرخ بالاتر تکان مغز در دختران نسبت به پسران در ورزش های مشابه را توجیه کند.
دلایل متعددی را می توان برای اختلاف نرخ آسیب های ورزشی در بین دو جنس مرد و زن ذکر کرد. تفاوت های ساختاری در هم ترازی، الگوهای کنترل عصبی عضلانی، الگوهای بیومکانیکی و مسائل قدرتی به علاوۀ نظریۀ مربوط به سطح هورمون ها، همه در این امر دخیل هستند.
اما ممکن است مسئله جای دیگری باشد.
دختران ممکن است بیشتر تمایل داشته باشند که درباره علائم آسیب صحبت کنند. اما پسران به احتمال زیاد آن را سخت نمی گیرند.
اما یک نظریه هم این است که وقتی پسران علائم ضربه را گزارش می دهند، نسبت به زمانی که دختران گزارش یک آسیب را می دهند ضربه کمتری اتفاق افتاده است.
در مقام مقایسه در ورزش های پر برخورد مثل فوتبال و بسکتبال برای تکان های مغزی و پارگی رباط صلیبی قدامی (ACL) احتمال آسیب های بیشتری برای دختران وجود دارد. با برخی مداخلات می توان کنترل عصبی عضلانی در دختران را بهبود بخشید.
ورزش و یا نشستن؟
در طی مطالعات، نوجوانانی دیده شدند که از فواید ورزش های ساده برای قوی کردن بدن خود سود می بردند و متعهد به انجام فعالیتی بیشتر از آن نبودند.
سیستم اندازه گیری خطای فرود (LESS) ابزار اندازه گیری میدانی است، که برای تشخیص الگوی حرکات پر خطر هنگامیکه ورزشکاران می پرند و فرود می آیند به کار می رود. LESS می تواند به شناسایی کودکانی که از یک برنامه آموزشی مداخله ای در جهت کاهش خطر ابتلا به آسیب های ورزشی شدید سود می برند، کمک کند.
دختران نمرات LESS بالاتری نسبت به پسران دارند. فاکتور دیگری که دختران را در معرض خطر بیشتری از آسیب ورزشی قرار می دهد.
برنامه های مداخله ای در جهت جلوگیری از آسیب های ورزشی، شامل آموزش های عصبی عضلانی و قدرتی هستند. با استفاده از این برنامه ها، دختران ورزشکار ممکن است بتوانند خطرات آسیب های ورزشی را کاهش دهند.
ورزش های پر برخورد مثل فوتبال، بسکتبال، و لاگروس ممکن است خطر بالاتری از آسیب برای دختران نسبت به پسران داشته باشد. اما فعالیت هایی که به طور سنتی دختران انجام می دهند نیز با خطر همراه است.
همچنین بیان شده است که در لیدر تشویق کنندگان برای مثال، امکان افتادن و آسیب به سر وجود دارد. این کار، فعالیتی با ریسک خطر بالاست.
ترجمه شده توسط تیم Osport
استفاده از این مطلب با ذکر منبع بلا مانع است.
منبع: سایت www.healthline.com