">
زمانیکه بسیاری از کفش ها را برای بار اول می پوشید در آن ها احساس راحتی می کنید. اما تست واقعی زمانی است که چندین کیلومتر با آن ها بدوید. به زودی درخواهید یافت که کفش ایده ال بیشتر به شکل پا و سبک دویدن شما وابسته است تا به برندی که روی آن زده شده است.
انتخاب کفش ورزشی که مناسب شما باشد آسان است:
1-درابتدا سبک دویدن خود را مشخص کنید.
2- مجموعه ای از کفش ها را انتخاب کنید و نیازهای خود را بررسی نمایید.
3- سعی کنید کفشی را انتخاب نمایید که بهترین تناسب با پای شما را داشته باشد.
به طور کلی یک جفت کفش رانینگ بین 650 الی 800 کیلومتر ( 3 تا 4 ماه برای دوندگان منظم) دوام دارد. نگاهی به کفش های خود بیاندازید و چک کنید که آیا لایۀ میانی و خارجی فشرده و یا فرسوده شده است؟ اگر اینچنین است ممکن است زمان خرید کفش تازه باشد.
دسته بندی کفش های رانینگ
کفش دو جاده (Road-running shoes): برای پیاده روی بر پیاده روها و بر سطوحی با ناهمواری کم طراحی شده است. سبک و انعطاف پذیر دارای لایه گذاری مناسب و با ثبات در طول گام های تکراری حتی بر روی سطوح سخت است.
کفش دو کوهستان (Trail-running shoes): برای مسیرهای خارج از جاده با سنگ، گل، ریشه و دیگر موانع طراحی شده است. عملکرد این کفش ها با ایجاد آج های ویژه برای کشش بهتر و ایجاد استحکام برای ارائۀ ثبات، حمایت و حفاظت پا افزایش یافته است.
کفش های چند منظورۀ تمرینی (Cross-training shoes): با یک کفی ضخیم برای سالن ورزشی و تمرینات کراس فیت یا هر فعالیت تعادلی که بیشترین تماس را با زمین دارند ترجیح داده می شوند.
چگونه می دوید؟
اگر یک جفت کفش مستعمل دارید از الگوی ساییدگی کفی، برای کمک به تعیین مکانیک راه رفتن خود استفاده کنید.
پرونیشن (Pronation) الگوی ساییدگی متمرکز بر تنۀ پا و بخش کوچکی بر روی لبه خارجی پاشنه را نشان می دهد. هنگام برخورد پاشنه به زمین حالت طبیعی پا قوس به داخل است. پرونیشن پایه (خنثی) به جذب ضربات و کاهش فشار بر زانو و مفاصل کمک می کند. این خصوصیت خنثی و طبیعی از نظر بیومکانیکی برای دوندگان بهتر و کارامدتر است
اورپرونیشن(Overpronation): چرخش بیش از حد پا به داخل، توسط الگوی ساییدگی در امتداد لبۀ داخلی کفش مشخص می شود. و یک حالت اغراق امیزی از چرخش طبیعی پا به سمت داخل است. اورپرونیشن یک مشکل رایج است که اکثر دوندگان درگیر آن هستند. و باعث خطرات آسیب دیدگی و درد زانو در آن ها می شود. دوندگان با مشکل اورپرونیشن نیاز به کفش هایی دارند که ثبات و یا کنترل حرکتی آنها را فراهم آورد.
سوپینیشن(Supination) (انحراف پا به سمت خارج) که underpronation نیز نایده می شود توسط الگوی ساییدگی در امتداد لبۀ خارجی کفش مشخص می شود. که به خاطر چرخش به خارج پا در هنگام فرود اتفاق میافتد. تعداد نسبتاً کمی از دوندگان هستند که به این حالت میدوند و نیاز به کفش هایی با لایه گذاری مناسب و انعطاف پذیری بالا دارند.
دویدن با پای برهنه (یا با کفش های برهنه شکل): در کفش های مرسوم در ابتدا پاشنه پا به علت داشتن لایه گذاری بیشتر و مرتفع بودن پاشنه کفش با زمین تماس برقرار می کند. برای دونده با پای برهنه وسط پا و یا جلوی پا است که ابتدا به زمین برخورد می کند.
انواع کفش های دو
کفش های خنثی: این کفش ها توسط افرادی با پرونیشن ملایم قابل استفاده است. اما برای دوندگان خنثی و یا افرادی که دچار سوپینیشن (انحراف پا به سمت خارج) هستند بهتر است. این کفش ها ضربۀ وارد شده را جذب می کنند و از قوس پا حمایت می کنند. بعضی از کفش ها با 50 درصد لایه گذاری بیشتر نسبت به کفش های معمولی می توانند ضربه های بیشتری را جذب کنند.
کفش های ثبات دهنده (Stability): برای دوندگانی است که انحراف ملایم تا متوسط پا به سمت داخل را نشان می دهند. آن ها اغلب پستهای (Post) محکم را برای تقویت قوس پا در لایه میانی استفاده می کنند. این منطقه به شدن توسط اورپرونیشن تحت تأثیر قرار می گیرد.
کفش کنترل حرکت (Motion control): برای دوندگانی که اورپرونیشن ملایم تا شدید نشان می دهند بهترین است. در این کفش ها ویژگی هایی نظیر پاشنۀ محکمتر و یا طراحی خاصی برای مقابله با اورپرونیشن، وجود دارد.
کفش های برهنه شکل (Barefoot shoes): کفی این کفش ها حداقل محافظت را از خطرات احتمالی بر روی زمین فراهم می آورد. بسیاری از آن ها هیچ لایه گذاری در پاشنه ندارند و لایۀ بسیار نازکی از کفش – به کمی 3 تا 4 میلیمتر- بین پوست و زمین قرار می گیرد. در تمام این نوع کفش ها اختلاف ارتفاع پاشنه و پنجه صفر است. در مقایسه، اختلاف بین پاشنه و پنجه در کفش های دو مرسوم، 10 تا 12 میلیمتر است و لایه گذاری زیادی در پاشنه وجود دارد.
کفش های مینیمالیستی (Minimalist shoes): این کفش ها بسیار سبک هستند و حمایت خوبی از قوس پا انجام نمی دهند. و اختلاف 4 تا 8 میلیمتری پاشنه و پنجه حرکت دو طبیعی و برخورد وسط پا با زمین را ایجاد می کند. این کفش ها دارای لایه گذاری و انعطاف پذیر هستند.
ویژگی های کفش های دو
رویۀ کفش های دو
لایۀ میانی کفش های دو
لایۀ میانی لایه گذاری و لایۀ ثبات بین رویه و کفی کفش است.
لایۀ خارجی کفش های دو
در بیشتر کفش های جاده در قسمت پاشنه از لاستیک کربنی متراکم و درشت استفاده شده است. در قسمت جلوی پا از لاستیک متخلخل استفاده شده که زیرسازی بهتری را فراهم می کند. دوندگان کوهستان کفش هایی با لایۀ خارجی ساخته شده از لاستیک کربنی را برای مقاومت در برابر سایش ترجیح می دهند. درحالیکه دوندگان در جاده کفش هایی با زیرۀ لاستیک متخلخل را ترجیح می دهند چون در این حالت کفش سبک تر خواهد بود.
تفاوت ارتفاع پاشنه و پنجه
تفاوت ارتفاع پاشنه و پنجه افت یا دراپ (Drop) نامیده می شود. این امر بر چگونگی برخورد پا به زمین هنگام فرود اثر می گذارد. دراپ کم تا متوسط ( 0 تا 8 میلیمتر) با عث تماس جلو وسط پا در ابتدا می شود. درحالیکه دراپ بالا ( 10 تا 12 میلیمتر) با عث برخورد پاشنه به زمین در ابتدا می گردد.
توجه کنید که دراپ و لایه گذاری مستقل از همدیگر هستند. ممکن است کفشی با لایه گذاری بالا اما با دراپ صفر و یا کم باشد.
جام یا پشتی پاشنه Heel Counter
این امر به ساختار محکم اطراف پاشنه اشاره دارد. که فراهم کنندۀ کنترل حرکت و تکمیل کنندۀ محافظت پاشنه است و لایه گذاری را به پاشنه اضافه می کند. این خصوصیت به دوندگانی که دارای مشکلات تاندون آشیل هستند کمک می کند.
پستهای داخلی (Medial Post) یا تورشن بار (Torsion Bar)
این ها در دو طرف کفش برای کمک به کنترل بیش از حد پا به سمت داخل و یا خارج طراحی شده است.
ترجمه شده توسط تیم Osport
استفاده از این مطلب با ذکر منبع بلا مانع است.
منبع: سایت www.rei.com